სახალისო ამბები

https://teachers-diaries.blogspot.com/2017/07/blog-post_1.html

შევუდექი გურიის მიხვეულ-მოხვეულ გზებს და თან ამ სიმღერას ვღიღინებ: ,,მივალ გურიაში მარაა“ ... გზაც არმთავრდება და ვფიქრობ: ,,ნეტა სად მივდივარ? რა მინდოდაგურიაში? ვერ დავეტიე თბილისში?“ უამრავ კითხვას ვსვამ ...ზოგს ვცემ  პასუხს, ზოგს თავს ვარიდებ. ერთი წელი მალეგაირბენს და სხვა სამსახურს ვნახავ - ვიმშვიდებ თავს.

ცოტათი შორიდან დავიწყებ ჩემი ამბის მოყოლას. არასდროსმიოცნებია, ვყოფილიყავი მასწავლებელი, რადგან ვფიქრობდი, მასწავლებლად უნდა დაიბადო დაგანსხვავებული უნარები უნდა გქონდეს. მე, რომელიცმუდმივად ძიების პროცესში ვარ, მე,  რომელიც სიამოვნებითვუსმენ ალტერნატიულ მუსიკას, მძიმე როკს, მეტალს, მე,რომელსაც თმა 12 მილიმეტრზე მაქვს შეჭრილი, მე,რომელიც კომფორტულად გრძნობს თავს კედებში, მე,რომელიც ვფიქრობდი, მოვა დრო და მექნება ყველაზემაგარი ბარი, სადაც მოვიწვევ როკ შემსრულებლებს დაყველაზე საუკეთესო ადგილი იქნება დასასვენებლად,მივდივარ სადღაც შორს, რადიკალურად შევიცვალო ჩემი ცხოვრების წესი და... მე უნდაგავხდე ქიმიის მასწავლებელი. მეგობრები ხალისით შეხვდნენ ამ ამბავს: ,,შენ დამასწავლებელი?“, ,,საწყალი ბავშვები“, ,,ვერ გაძლებ დიდხანს“, ,,მთაში რა გინდა?“, ,,როკერიმასწავლებელი აღარ მინახავს“... 
პროგრამამ ,,ასწავლე საქართველოსთვის“ , ჩემი ცხოვრება შეცვალა...

რამდენიმე სოფლის დასახელება მომცეს, ზოგი მეცნო, ზოგიც არა... ასევე, არ მეცნო და არცმეგონა თუ არსებობდა სოფელი ქვაბღა. დავრეკე დირექტორთან და მხიარულმაქალბატონმა მიპასუხა... და პირველი რაც მკითხა, გათხოვილი ვიყავი თუ არა. მოკლედ, ,,მივალ გურიაში მარა, სულმა წინ წინ გეიპარაა’’... ჩოხატაურში ჩამოვედი, დავუკავშირდიიმ ოჯახის უფროსს,  სადაც უნდა მივსულიყავი. ეს ადამიანი იყო ბებური მამალაძე(ბებურიკო, რეინჯერი). დამაკვალიანა, როგორ უნდა წამოვსულიყავი ქვაბღისკენ.გავაგრძელე ჩემი მოგზაურობა, გზაც უსაშველოდ გაიწელა, უცებ თვალი მოვკარი ქვაბღისაბრას, ცოტა ამოვისუნთქე ... სანამ სახლამდე  მივაღწიე, სული ძალიან წინ გეიპარა...სახლში დამხვდა გაშლილი სუფრა, ბებურიკო, ვანიკო და ჩემი ყველაზე კარგი დიასახლისინატო, ყოველთვის გვერდით რომ მიდგას და მამხნევებს. ყველა ორშაბათიდან დიეტაზერომ ვდგებით, მაგრამ ამ ორშაბათს რიცხვი ვერ მოვუნახეთ... "დღეს ხაჭაპურს ვაცხობ დახვალიდან დავდგეთ დიეტაზე" - ხვალაც იგივე მეორდება. ჩემი მაღვიძარაა, ყოველ დილასქვემოდან შემომძახებს: ,,ადექი ახლა... ნუ გააბი ძილი, ყავა დასხმულია!’’ რაც ოჯახში,,შევუვარდი“, მთელი ოჯახი ჩემი კვების რაციონზე გადაიყვანა. ბებური ხანდახან ბრაზობს: ,,ქალოოო, ე ბაღანე თუ არ ჭამს ხაჭაპურს (მარხვაა, თორემ ისე ვერავინ მასწრებს), მე ვჭამ დაგამიკეთე ერთი“. მოკლედ, მხიარული  ოჯახი გვაქვს.

პირველი შეხვედრა მასწავლებლებთან და მოსწავლეებთან: ცოტა არ იყოს, ჩემივარცხნილობა არ მოსდით თვალში, არც კედები, არც ჩემი შავი კლასიკური ,,საროჩკა“დამითუმეტეს, შარვალი, რომელიც თურმე დირექტორს აკრძალული აქვს. თუმცა, შემდეგბევრი სახალისო დღე გაგვიტარებია  ერთად, თითოეული მათგანის გვერდით დგომასვგრძნობდი და ყოველთვის თბილად გამახსენდება ჩვენი კოლექტივი... მოკლედ, არ ვიტეხიხტიბარს და შევდივარ მეთერთმეტე  კლასში, ჩემი პირველი მოსწავლები ინტერესითმიყურებენ. შემდეგ მიმხელენ, რომ თურმე თავიდან ძალიან ბრაზიანი მასწავლებელივეგონე. ლევანიკო ასე იხსნებს: "როდესაც სკოლაში მოხვედით თავიდანვე ვიფიქრე, რომცოტა არ იყოს და უჟმური იქნებოდით, შემდეგ ჩვენი ურთიერთობების ჩამოყალიბებასთანერთად, ჩემი წარმოდგენა თქვენს მიმართ რადიკალურად შეიცვალა. ჩემთვის ძალიანტკბილად და სასიამოვნოდ გასახსენებელია სკოლის ის წლები, როდესაც თქვენგვასწავლიდით“.

თამარი, მებრძოლი გოგო... თავდაპირველად  არ მენდობა, ეჭვის თვალით მიყურებს.უცნაურ სევდასაც ვამჩნევ, შემდეგ მანაც სხვანაირად შემაფასა: "მან მხოლოდ ქიმია როდიგვასწავლა, პირველივე დღიდან მოყოლებული გვასწავლიდა ვყოფილიყავით მაქსიმალისტები, ჩვენი მიზნისაკენ სწორად გვევლო, შრომის ფასი გვცოდნოდა დაარასოდეს გაგვეშვა შანსი ხელიდან, ვყოფილიყავით იქ სადაც ვიმსახურებთ. მისითითოეული მეგობრული რჩევა-დარიგებები დღემდე მომყვება, ნინო მასწავლებლის გარეშედღეს მე ვერ ვიქნებოდი იქ სადაც ვარ, იქ სადაც ასე ძალიან მინდოდა ყოფნა. გვიყვებოდაარამხოლოდ ქიმიაზე, არამედ ხელოვნებაზე, ისტორიაზე, საკუთარ გამოცდილებაზე, რაცგანსაკუთრებით დასაფასებელია. ამ დროს თითქმის არ იგრძნობოდა ასაკობრივი ზღვარი.მადლობა ღმერთს, რომ ანგელოზივით მომივლინა, სწორედ მაშინ, როცა ასე ძალიანმჭირდებოდა". 

სოფო... ქიმიკოსობა უნდა, ჩემს სიხარულს საზღვარი არ აქვს. ვმეცადინეობთ კვირაშიშვიდი დღე. ხუთი წლის შემდეგ ასე ფიქრობს: ,,ხუთი წელი გავიდა, რაც ნინო მასწს ვიცნობ.მახსოვს, დიდი მოლოდინები გვქონდა, რაღაც ახალს ველოდით, მართლაც, იმ დროიდან,რაც ნინო ჩვენი მასწავლებელი გახდა თითქოს ჩვენც შევიცვალეთ, გასაქანი მოგვეცა.გაკვეთილზე ვაზროვნებდით, არ მქონდა მოდუნების საშუალება, სურვილი მქონდა არამარტო ქიმიაში ვყოფილიყავი წარმატებული, არამედ სხვა საგნებში. მან ქიმია შემაყვარა.რაღაც ქიმიური ძალებით მოახერხა ეს ყველაფერი. ახლა ქიმიის ფაკულტეტის მესამეკურსის სტუდენტი ვარ და ამაში ნინო მასწავლებელს საკმაოდ დიდი წვლილი მიუძღვის.მიმაჩნია, რომ ის ძლიერი პიროვნებაა, ყოველთვის იცის, რა უნდა, ყოველთვის აქვს მიზანიდა შეუძლია მანამ იბრძოლოს, სანამ ამ მიზანს არ მიაღწევს. მიხარია ,რომ ის ჩემიმასწავლებელი იყო".

ჩემი ლამაზი და ჭკვიანი ბავშვები.  მათთან ერთად განვიცადე საატესტატო და შემდეგეროვნული გამოცდები. მათთან ერთად გავიზარდე, შევიცვალე და მცირედით შევცვალეერთი პატარა სკოლის ყოველდღიური ყოფა.

ნაილი გოგო, რომელიც ძალიან ნიჭიერია და იცის, აუცილებლად უნდა მოხვდეს უფასოფაკულტეტზე, რადგან მშობლები ვერ შეძლებენ თანხის გადახდას. ამიტომაც,ვმეცადინეობთ თავდაუზოგავად და მიზანსაც ვაღწევთ... ნაილი - ,,ნინო მასწავლებელი...მოკლედ, ადამიანი, რომელმაც თავისი მოსვლით ჩვენს სკოლაში და მოსწავლეებისცნობიერებაში შეცვალა ბევრი რამ. ახერხებდა, მოსწავლეებთან მეგობრული ყოფილიყო დაასევე დაეცვა ის შუალედი, რაც მოსწავლეს და მასწავლებელს შორის არსებობს. ნინომასწავლებელი არასდროს ზოგავდა თავს მოსწავლეების დასახმარებლად, მან დიდი როლიითამაშა არა მარტო იმაში, რომ ქიმია შემაყვარა, არამედ ჩემს პიროვნულ გაზრდაში,დამეხმარა რომ არ ამერჩია პროფესია გაუაზრებლად და ეს ფრაზა შეიძლება არც ისეაკადემიურია, მაგრამ იმას, რაც ნინო მასწავლებელმა ჩემთვის გააკეთა, ზუსტად აღწერს„ზედ გადამყვა“. 

მიხარია ჩემი ყველა მოსწავლის წარმატება, რადგან პატარა  წვლილი მაინც მაქვს შეტანილი.მასწავლებლის ყველაზე დიდი შემფასებელი ხომ მისი მოსწავლეები არიან. 

ნუნუ ბებია მხვდება გზაში , თბილად მომიკითხა და ღიმილით მითხრა - ,,რა კარგი გოგოხარ, შვილო, და თმას რეიზა იჭრი ბებია ასე? დედაშენი არაფერს  გეუბნება?...“. ბებურიკოსრეაქცია ყოველი ჩემი თბილისიდან დაბრუნების შემდეგ: ,,კიდო შეიხუჭე თმა"? ,,ბიძიელა,რეიზა არ მიყობი იმ კაცს ცოლად, უნდა დუურეკო და ვუთხრა წაგიყვანოს“. 

ბებურიკოს ცხენი ჰყავს, სახელად ,,კუკუნი“. მერსედესში არ გაცვლის. კუკუნიზე ამოსდისმზე და მთვარე. ძროხას არ იკითხავთ რა ქვია? - ,,ფასანსურა“. ვინმე თუ არასასიამოვნოამბავს ყვება, მთელი ამბის მოყოლისას იძახის - ,,ჯვარი აქოურობას“.

ვანიკო, ჩემი ბუთქუნა, კეთილი, ნიჭიერი, მაგრამ ზარმაცი ბიჭი, ხელჩართული ბრძოლაგვქონდა გამართული ყოველდღე სახლში: "ისწავლე, თორემ არ დაგიწერ ნიშანს"! არადა,მისი ოთახი მაქვს დასაკუთრებული, გამომაგდოს, ხომ ვიქნები ღირსი? ნინო ჩემი უფროსიდა არისო, ამბობს. ჩემს დაბადების დღეებზე სიურპრიზებს მიმზადებს, მახალისებს დაგულიანად მაცინებს. ვანიკო ჩემთვის  ყოველთვის პატარა ძმა იქნება. ელოდება, როდისმოვიგებ ჯეკპოტს და მანქანას ვუყიდი, მანამდე მპირდება მართვის მოწმობას ავიღებო.

სამარშრუტო ტაქსიში: ,,არ გავხარ აქოურს" - ვუღიმი - "თბილისელი იქნები (შუბლზე არმაწერია, აშკარად) ვისთან ხარ?' - ვუხსნი, რომ პროგრამის მასწავლებელი ვარ - უკვირს - "გათხოვილი ხარ ნენა? რამდენი წლის ხარ?" რომ ვუთხარი - 38 წლის, ისე შემიცხადა, კიშემეცოდა ჩემი თავი, ცოტათი. "ცა, რას ელოდები? - ჩემს პრინცს, მაგრამ მგონი ცხენს ვერშოულობს. "რას ჩივი?" - ამათვალიერ-ჩამათვალიერა, იფიქრა ,,თლათ“ კარგად ვერ არისო.

მაწაკი (სახელი მე დავარქვი)  ჩვენი ძაღლია, რომელსაც ბებურიკო შავ მოზვერთან ერთადმზითევში მატანდა, მოზვერი გადაიფიქრა, ძაღლიც გეყოფაო. მგონი, მაწაკის ყველაზემეტად ვუყვარვარ, ჩემ დანახვაზე ისეთ მალაყებს აკეთებს, სპეციალურად  გაწვრთნილიგეგონება.

***

  

ქვაბღა ზაფხულში ულამაზესია, არანაკლები - ზამთარში. გარშემო უდიდესი მთები დასითეთრე ... თოვას რომ დაიწყებს,  ცა პირს მოხსნის, როგორც  სოფელში იტყვიან:- ,,გადაასწორებს ეს თოვლი ყოლისფერს“. 

ტრენინგზე ვარ დაბარებული. თოვს, მაგრამ რას თოვს. ნატომ მიშუამდგომლაბებურიკოსთან, დილა უთენია წამოაგდო თბილი ლოგინიდან და მაცილებს. ქოლგა მაქვსცისარტყელას ფერებში. მივბაკუნობ... წინ ბებური მიმიძღვის, მალმალე უკან მომიხედავს,ხომ არ გადავარდა სადმეო. შემხედავს, ვსელფაობ, თავს აქნევს აქეთ-იქით, რა გესურათებაერთიო - ფიქრობს, ხმამაღლა კი მეუბნება: ,,ბიძიელა, მაგათმა არ იციან სად ცხოვრობ? ვისგოუგონია ასეთ უბედურ ამინდში ტრენიგები.“ მეც ვეთანხმები, აბა, აბა-მეთქი დავაგრძელებ სელფაობას.

გაკვეთილი - არასტანდარტული  ,,მოდი, შენ იყავი მასწავლებლი და მე -მოსწავლე.თავდაპირველად - ნაკლებად, მერე უფრო მეტად და მეტად მოსწონთ. ხვდებიან, მე როგორგანვიცდი ჩემს ყველა გაკვეთილს. მინდა, რომ ნახონ, არც ისე მარტივია, იყო მასწავლებელი.

პროგრამა ,,ასწავლე საქართველოსთვის“ ჩემთვის კიდევ იმით არის ღირებული დაძვირფასი, რომ არაერთი მეგობარი შემძინა და მათ შორის არის რუსო - ყველაზე, ყველაზესახალისო გოგო, ,,რომლის სამაჯურს მთელი საღამო ვეძებდით და მაინც უკმაყოფილო იყო“ და ერთი ყველაზე, ყველაზე   ჭკვიანი, თბილი და განსაკუთრებული გოგო მაკა.მიუხედავად იმისა, რომ წალკაში მუშაობს მასწავლებლად და ყოველთვის ასობითკილომეტრი გვაშორებდა, ჩემი ცხოვრების ნაწილად იქცა. ვამაყობ მისი მეგობრობით  და მემისი ,,ოთახის შეუცვლელი გოგო ვარ “.

ახლა ქვაბღის საჯარო სკოლის დირექტორი  ვარ, ყველაზე არასტანდარტული რადგან, ისევ12 მილიმეტრზე  ვიჭრი თმას, ისევ კედებით დავდივარ, ისევ მძიმე მუსიკას ვუსმენ,ბავშვებთან ერთად წრეში ბურთსაც ვთამაშობ და ფეხბურთსაც, კაბინეტის კარი ყოველთვისღია მაქვს ყველასთვის, ჩემი მოსწავლეების და მასწავლებლების  დიდი გულშემატკივარივარ. თუ საჭიროა, საყვედურსაც ვამბობ და  ერთიანსაც ვწერ, მაგრამ მთავარია, ჩემმაბავშვებმა იციან, რომ ნებისმიერ დროს შეუძლიათ ჰქონდეთ ჩემი იმედი.             

მომავალში არ ვიცი სად ვიქნები, მაგრამ სადაც არ უნდა ვიყო, ჩემი ცხოვრების ეს წლებითავისი მხიარულებით, წყენით, კარგით თუ ავით, ჩემს გულში დარჩება და ყოველთვისთბილად და ღიმილით გამახსენდება.